Mikyas Mon - Zamandan Öte

Martılar uçar denizin etrafında sesleriyle
Neşelerini saçar o gölgede savrulurlar
İçlerinde yaşar mutluluk nidaları perdesi
Tam bi geçmişi olmasada geleceğini ört pas etmez

İndirgemez yaşantısında yalanı vede doğruyu
Çocukluk nedir bilmez ki öyle bi dünyası yoktu
Soğuktu insanların maskelerine karşı öfkeliydi
Her gidip gelenlerin oyunlarında hileler vardı

Akıl vari bir iş değildi bunların sebebi ne , kadermi
Nedir bunun cevabı,yoksa bilgisizlikmiydi
Sebebi ve sonucu bulma çıkmaz bir yol gibiydi
Kuru çöl vadilerine yeni bir ağaç dikilebilirmi

Kalem kalbime neşter iken defterse başlangıçtı
Her gün güneş doğarken mutluluk arayışı vardı
Sadece simge olarak kaldı gün batımında dağıldı
Yalnız bir ağacın bile toprakla dostluğu özdü

Nakarat
Zamandan ötö kalmaz
her adımın başında sorgu ve sualler yer alır
umutsuz denizler akar durur
yolunu kaybeder gider gurur
Bu nameler öfkenin esiri ve kalbimin veziri
Ne kadar çok damlasada pek değeri bilinmezdi ki
Gölgeler önümü kapattı rüzgar emeklerimi aldı
Kaç mevsim yaşarsam yaşıyım sonbaharlardayım

Düşman hattı en yakın yolumdaki insanlardı,
Kat kat bindirdiler öfkemi, savaşlarda başladı
Onca çekirdek vardı hepsi tek tek ayıklandı
Gökyüzünün ardında da yeniden sınavlar başladı

Katletmeye gerek yoktu bu şehrin her yanını
Darbeler olmadan kalkınırdı devletinde adamı
Altı sene önceki amaçlar emellerine ulaşamadı
Ve yokoluşun imzasını atan kişi, öne çıktı

Bu son deyil yazdıklarımın Melankoliasında
Düşüncelerime gizlediğim onca haritayı bulmuşken
Amaçladığım hedefin içinde senaryolarda kurulu
Attığım her adımın sonrasında geriye bakmayı öğrendim

Nakarat
Zamandan ötö kalmaz
her adımın başında sorgu ve sualler yer alır
umutsuz denizlerler akar durur
yolunu kaybeder gider gurur