Ados - Delirirken

Sırrım ayan beyan, gel de şimdi dayan,
Kar ortasındayım tenim alev ateş, mümkünse saklan
Düşkün bir adamdan ne bulunmuş ki geriye? Bir avuç izmarit
Düşünme, döndürürler deliye

Var olan seni bu inkârım sürmüyor geriye,
İstesem de istemesem de gerçeklik düşüyor elime,
Lakin hiza yok, sakin bir izah yok, bu ömre mizah yok,
Silahşör olmuyorsan ceza çok

Keza kimsesizlerin halini kimler anlamaz
Ve anlamanı da beklemem, def ol her kimsen
Bana vermişler kendi ipimi "gel" diyorum, gelmiyorum
Çekiyorum da olmuyor, boynumdan gamlı yolum

Düzelmez, sanmıyorum, mutsuzluk sağlıyorum,
Dünyama ağlıyorum, boşuna bağırıyorum,
Biliyorum; ziyanı yok, miadı dolduran benim
Sonunda dağılıyorum

Senin de ellerinde pişmanlıklar birikmiş ya belli ki, dönülmez yerdesin
İnsanlıktan çıkmanın bir eşiği yokmuşçasına yaşadık,
Tüm sınırlar üstümüze gelirken, delirirken
Söyle; yalnızlık sayılarla alakalı mı?
Kaç ölüm gerek yalnız sayılmak için? Söyle!

Mantıkla yaşanacaksa kalbe gerek yok artık
Sükut-u hayal nezaretim, tebessümler ufaldı
Kaldırımlar bile benden çekinir, çel aklımı,
Dünyanın çivisi çıkana kadar söylenecek bu şarkı

Bu şehri kuşattım, dört taraftan pus aldı,
Kalbinden geriye kan aktı, adımlarımdan pay aldım, Saldır ve al artık, insanlık namı yararsız
İmzamı atarım alnına, sen; ben kadar yaşarsın!

Ah lanet, nereye baksam orada mihriban misali sarı saçların
Çözülmüyor illa ki, deliye dönen şu gönlümde bütün yollar karanlık
Çıkış yok zamansız, aramak seni bir çocuğun hürriyetiyle binlerce arşın
Azalamayan mesafeler nedeni kederdi artışın
Bundan bıktım, yüzüm sana dönük, tamam da; bütün dünya bana karşı.

Hiç kimse bana yanaşmasın bu kez taraflarız
Siz hepiniz olun; Habil öldüğünden beri yalnızım
Yaşayan cansızım hep kahrolan bir gamsızım
Efkâr sızım olmuş şakaklarımda uyanır ansızın

Bir kez de verin şu ellerime o vicdansızı,
Benim de hakkım olmalı ki, ben insanlığa aynayım,
Gel de gör kendini bak gözlerimin kanından,
Bir kaza gibi geçiyorum senin lanetli yanından

Ki kahrol, ezberinde benim için bir damla şarap yok
Yanağın kenar yolları, şehrin yürürüm karambol
Delinin zoruyum içime doğru akan o paranoyalarımın
Yüküyle yürüyorum bu savaş senin senaryon

Canımı almadıkça büyüyecek sızılar,
Hislerimde üşüyecek çocuklarım hem de hiç doğmadan,
Yeller hiç durmadan esti, benden olmaz daha insan
Ne halin varsa gör dediler sanki tanımadan.

Ölüm var, bil ki, ölüm var,
Nereye gidersen git, hangi şehri seversen sev, bil ki ölüm var,
Bir kızıllık göreceksin gökyüzünde; o, benim göğüs kafesimin rengidir
Bir kızıllık göreceksin, eninde sonunda, bil ki; orada ölüm var.