Eşref Ziya Terzi - Benim Ölümüm

Oda boş.
Adımlar çekilmiş kapılardan.
Kahkahalar silinmiş.
Duvarlar küsüşmüşler , birbirlerine bakmıyorlar
Işık başını sokacak yer arıyor.
Daracık boşluğa yalvarıyor.
Boşluk utanıyor varlığından.
Yüzünü saklıyor yerdeki mum ışığından.
Perdeler karanlığa sarılıyor korkudan.
Kırışmış bir gömlek.
Yerde. Cansız. Fersiz. Tensiz. Nefessiz.
Can kayıp düşmüş omuzlarından…
Boşuna bekliyor sedef düğmeler.
İki yakası bir araya gelmiyor canın.
İliklerine kadar boş
İliklerine kadar boşluk.
Gömleğin boş kollarında kıvranıyor
Beyaz bir çarşaf sedirde
Tatlı uykuların beşiğinden çoktan düşmüş
Boşluğu avutmaya çalışıyor
Üzerine düşen titrek gölgelerde parmak izlerini taşıyor ölümün
Boynuna sarılıyor ölünün ,çaresiz çarşaf.
Bir cesetten sıcaklık umuyor..
Sonu gelmez zulümlerden hiç bitmeyen çilelerden…
Sabah olmaz gecelerden usandım artık… Gün gelir gün gelir biter kederler…
Gün gelir gün gelir gün gelir biter kederler…
Ağlama sen gözlerim
Ağlama sen yüreğim
Ölüm gelmiş başucumda varsın neyleyim….
Mum üşüyor alev ağlıyor
Hiç bir yere basmıyor ölümün ayakları
Boşluk büyüyor duvarlar terkediyor odayı
zemin kayıyor tavan uçuyor an deviriyor
Ölümün buzdan heykelini dokuyor sessizlik
ortada öylece kalıyor ölüm
yalnızlığıyla kucaklaşıyor
Yüzü hiç bir yere bakmıyor
yanağına dokununca ışık sönüyor
Göğsü kaskatı kalbi kıpırtısız
elleri boş avuçlarına hiç birşey sığmıyor
Dudaklarında yarım kalmış gülüşlerinde şimdi
Bir sonraki nefese açıkmış gibi
kirpik uçlarına açılmış hasretlerin
Tavana çakılı gözleri boşluğu emiyor
Gözbebekleri ölümü resmediyor
bu benim , bu benim ölümüm….
Bana geldiğinde ölüm böyle olacak ölüm böyle olacak ölüm.
Ağlama sen gözlerim Ağlama sen yüreğim
Ölüm gelmiş başucumda varsın neyleyim….