Abdülbaki Kömür - Gül Kurusu

Ey kalbim, kalbimin efendisi, yetimler efendisi, size iki emanet bırakıyorum demiştin giderken.
Ne emanetlerine sahip çıkabildik nede hatırana yaşadığımız gibi inanıyoruz senden sonra
Uzak durduklarına yakınız, yakın durduklarına uzak, sen son yağmurdun evrenimize yağan
Kimsesizlerin kimsesi, yetimlerin efendisi, seni gördüm seni gördüm dün gece rüyamda, teninde son yağmurun kokusu bakmadın yüzüme.
Ateşin zevale erdiği makbul insanların bile gölgen sığındığı o günde ne olur böyle durma. Sen böyle durdukça içimde çoğalıyor unutma korkusu. Dokun yine güneşe aya yıldıza suya şenlensin kâinat. Bize umut ol. Bizi unutma. Yetimler aşkına, yoksullar hatırına. Ey kalp, ey yetim, yetimler Efendisi.
Seni gördüm dün gece rüyamda ağlıyordun
Teninde son yağmurun kokusu hangi baharda terledin bilmem. Avuçlarında gül kurusu
Gözlerin ellerin dokunsun güneşe yeniden ve sevda toprağa ve suya düşsün cemre gibi
İçimde çoğalır unutma korkusu. Gül kurusu gül kurusu.
Seni gördüm dün gece rüyamda ağlıyordun sesinde müjdelerin Hangi yıldızda dökülmüş bilmem saçarlında gül kurusu. Gözlerin ellerin dokunsun güneşe yine, sevda toprağa ve suya düşsün cemre gibi. İçimde çoğalır unutma korkusu. Gül kurusu gül kurusu