Abdülbaki Kömür - Sen Gittin Ben Bittim

Sen gittin
Hayatın öbür ucunda bıraktın beni
Issızlaştı şehir
Yetim kaldı şarkılar
Sen gittin Umman'ımı besleyen dereler gitti
Enlemler boylamlar
Ülkeler gitti
Şaşırdı yönleri kuzey ve güney
Demirden kavilik, yelden hafiflik
Savaşlar barışlar gitti
Sen gittin Aşımın hamuru gitti
Sen gittin Yapımın çamuru gitti
Sen gittin Nisanın yağmuru gitti
Sen gittin Dünyanın uğuru gitti
Söylesene ağzımın tadı mı kalır?
Hangi beyaz keyif çatar çayımda şimdi?
Sen gittin aralandı sahte dünyam yokluğa
Bir yağ emmez çıkrık kolu hatıran
Sen içimde büyüdükçe, ben küçülüyorum
Adını kazıyamadı zaman
Nar tadından
Kar suyundan
Sen gittin Devletim gitti
Sen gittin Servetim gitti
İzzetim, saadetim gitti
Yıkılmış bir hisar kaldı tevarüs Bulutlara kan karıştı ardından
Sen gittin Örtüm gitti
Açıktayım cascavlak
Muhteşem rüzgârlar dağımı yoklar
Tüm yangınlar beni yakar önce
Tipi bir yandan boran bir yandan biler dişini
Bende kalan en son yanını ister
Sen gittin Elim gitti
Sen gittin Dilim gitti
Sen gittin Gülüm gitti
Baştan sona diken dolu gülistan
Yediveren suya saldı ıtrını
Kırağı düştü bülbüllerin sesine
Akreplere kaldı bütün türküler
Sen gittin Kalakaldım tamtakır
Zenginliğim eteğinle sürüldü
Bir yığın suç, zillet bastı hanemi
Ateşten gömlek giydim, şerbet içtim kızılcık
Tacirlere bayram oldu gidişin
Sen gittin Ben bittim
Ne olur
Benden uzak tutma nurunu
Nerde aşk varsa oraya yetişir elin
Yalnızlıklardan beni yine
Korursa sevdan korur ancak….!