Abdullah Işılak - Manzara

Çoraklaşmış topraklar,
Kurumuş hep otlaklar
Gönlüme hüzün salar
Hazan vurmuş yapraklar
Kulluktan bîzâr kullar
Her tarafta hortlaklar
Çevre firenkle doldu
Sırtlarında fraklar
Nesiller köksüz oldu
Birşey bilmez salaklar
Ülkeyi sardı ilhâd
Şehâdetsiz dudaklar
Eskiye olsun inâd
Başlarında kalpaklar
Kime anlatsan bunu
Kalkar seni savsaklar
İlkine uydu sonu
Birbirinden bunaklar
Bir çirkef çark kuruldu
Zift zift akar ırmaklar
Oba ova hep soldu
Yaprak döktü kavaklar
Cehâlete revaç var
Tafra tüten çıraklar
Şanlı târihte hasar Gırtlağında tırnaklar
Gazâ bâğîlik şimdi
Pek hüzünlü bayraklar
Korku ruhlara sindi
Su sızdıran çanaklar
Hayâ iffet yıkıldı
Haramda hep ayaklar
Şeytan rûha takıldı
Hiç durmadan parmaklar
Düşünceye 'elvedâ”
Zonklamayan şakaklar
Millet kökünden cüdâ
Antik oldu sancaklar
Gericilik bir yafta
Hep kâfirce laklaklar
Kitaplar artık rafta
Güvelenmiş yapraklar
Rüzgâr aldı her yanı
Gaflette avanaklar
Çökmüş sarayı hanı
Kulübede konaklar
Nerde izzetten eser..?
Kızarmıyor yanaklar
Hürler köleden beter
İflâs etmiş ahmaklar