Abel Biad - Canlı Duvarlar

Verse 1:
Gölgelerim tokat vurur iğne iplik elleriyle
Bugece neşem yok yüzüm kalır gözlerinde
Ayaklarım dizçöker dikenli göz bebeklerinde
Ölüm saçlarımda gezer beyaz renkler eşliğinde
Benim kırık dalım elim yazar sızladıkça
Garip bir sualdeyim hertarafım karanlıkta
Yakın ve uzak gördüklerin hep kayıpsa
Kulaklarıma fısıldar hüzün yüzlü baharda
Siyaha bürünen gündüzüm ışıklarında
Nacizane bir şarkıyım dudaklarının ortasında
Yokuşların nefes keser divaneyim yollarında
26 yılım biter ölümsüzlük adına yasta
Küçük bir alkış at selametle yürüyorum
Güneş yüzüme bakarken yazdıklarımı siliyorum
Seninde bildiğin üzere kelle koltuk yürüyorum
Alkım ince bir fikir sözüm çürür biliyorum
Nakarat:
Yarabbim beni benle bırak
Bir alevin közüne benzer günüm
Mezarlığıma su dökün çok kurak
Karaya vuramadı kaybolan ölüm. Verse 2:
Hangi dine inandın ben seninle haramdım
Zafer benim olmalı gülyüzünde şarkıyım
Aklım infilak eder saçım beyaza boyansın
Titrek ellerim yazar karanlık bir saftayım
Parçalandı yüzüm ve bir parçam hüzün kalır
Keyif bende dertli başım onlar beni aşık sanır
Uyku gözüme dar gelir bu karanlıklar evim kalır
Hayat makası dilimi keser adaletime söz kalır
Güzel yüzlü mihracemin sabrıdır bu bildiklerim
Aklım almaz ahenginin tavırlarını bekleyişim
Söz dilimde durmadıkca kafiyeler benim sesim
Beni bir derde salar vakit ben seninle gizlenirim
Ver beni bana geri kibir kalbi kirletir
Günahlarımın ortasında dinlenirken diriltir
Günüm yüzüne hüzün kalıp saçlarımı pisletir
Bir duadır dudaklarıma rabbim bilir söyletir.
Nakarat:
Yarabbim beni benle bırak
Bir alevin közüne benzer günüm
Mezarlığıma su dökün çok kurak