Ados - Travma

Şimdi bi filmin sonuyla muhattapsak içimden ıraksan elimi bıraksan
Ne fark eder ki zaten her manzara aynı uçmak aynı inan düşmek bile aynı
Zaman senden yana seyirde geriye bakmak için geç artık bu şehirde
Görüyorum bu defa bilmediğim şekilde ölmekte sinemde topraksızın
Bitti şiirler

Ömrün hırsızları koynumuzda büyüdü bugün yarına hasret bir hayatta lanetledik dünü
Sabret dedikçe dudaklarım biraz daha çürür o saray sandığın kalplerin hepsi benim sürgünüm
Ne desem göğsümü ısrarla bastırır kabahat bilmiyorum belki çıkmam bile bir sabaha
Şimdi lazım bana sınırsız bir istirahat fakat tutmuyor dikişlerim sabret biraz daha

Tut ki ben kendime ızdırabı zor göreyim tut ki bir rüyada medet buldum uyut beni
Tut ki dilim susmuyor pusuyor cümlelerim bi anlam için tükendi tüm benliğim toparla beni
Bi mutlu son istemem yeter ki son olsun zahmetin surete büründükçe ben oldu
Ben ona baktığımda daha büyük yok oldum şarkılar susunca kusuru ben oldum

Ruhum ziyan ismin bir an dilimden düşecekse dünyada bitmiş zamanım
Bak (bak) bu lanetlere gark oluyor sabahım
Bir ağaca benziyorum dallarım da yok artık
Neden manidar bu kadar şimdi merhabalar
Neyin kastına düştüğümde yakar hatıralar
Seni de karşıma bir zanlının sıfatıyla gün gelir cinayetler eşitlenir büyük sevdalara
Sakın arkamdan bakma sırtımda gururumu taşırım inatla
İnsan her şeyinden arınmak ister bu kadar kanla
Bir gururum kalır ellerin de onu da ben bırakmam
Öyle sahte suratlar tanırım ki benden de beter
Gönlüm el kaldırır ulan bi çocuk sanki küstü yine
Bunca şey üst üste geldi diye mi bindin en tepeme
Kirlenen yine ben sayfalar boyunca aklı lekeler

Çöktü geceye benzeyen bi karanlık
Göz altlarımda kanıtla dilimde bir insanlık ayıbı
Kimim var bizim kadar büyük bi kayıbım
Benim düşen suratlarımın hepsi kollarımla sarılı
Hakim olmadığım şu hayatımın devrimi artık yürekler içerde çok derinlerde yapılır
İnsan işte 3 kuruş kadar da satlır elbet ismini satmam bir ahın akıllarda kazınır

Safi ruhlar uçup diyarımdan gitti bu şehrin ortasında bir de keyim şimdi bittim
Susuyordum evvelde gönlü kim diriltti
Payıma düşen yağmurun altında büyüttüm bu fikri
Üzülür mü dersin ki sol yanımdan ifrit
Ne kalem der bi veda şekli görünmeden gittin
Bakma zaten bana durduğumuz bitti
Mutluluk mesafesi bizlerde ya kaştır ya kirpik