Ahmet Şükrü Esen - Yüce Dağ Başında Varam Oturam

Yüce dağ başında varam oturam
Var mı benim gibi eşin yitiren
Var beni beni oy beni beni
Oy beni beni sürmelim seni

Yüce dağ başında kara gidelim
Hayvadan usandık nara gidelim
Burda gönül eğleyecek bir yer yok
Gönül eğleyecek yere gidelim

Kaleler kaleler kanlı kaleler
Kaleler altında beni yaralar
İkimizi bir tabuta koyarlar
(Bu kısım elyazmada okunmuyor)

Yüce dağ başında kar katar katar
Eşinden ayrılmış bir keklik öter
Yarimin üstünde bir karış otlar
Otlar solmayınca gönül mü geçer

Benden selam söyle emmim kızına
Sürmeler çeksin de ala gözüne
Ağlasın da elin vursun dizine
Gidiyorum gelemem gayrı
Çıktım yüce dağlara da oturdum
Derdim elli idi yüze yetirdim
Sevdiğimi kara topraklara yatırdım
Ağla gönül gülmek sana haram oldu

Ceylanın yolları göbekli diken
(Ceyhan'ın yolları göbekli diken olmalı)
Sinemi sinene sorayım derken
Ayırdılar beni nazlı yarimden
(Bu kısım elyazmada okunmuyor)

Aşağıdan gelen geline benzer
Boyu uzun selvi dalına benzer
Boyuna bosuna kurban olduğum
Çimenli yaylanın gülüne benzer

Yokuşa yukarı belin kırılsın
Gümüş orak ile derin delinsin
İlahi yazıcı kolun kırılsın
Benim için mi yazdın kara yazıyı

Kefenim biçildi kaynadı suyum
Zekiye Hanım görmeden gel kuzum
Asi yollardan suna boylum gel ağla
Nasıl dayanayım aslanım sana