Arif Kemal - Salkım Söğüt

Topraktan
Ateşten
Ve demirden doğanların
En mükemmeli doğacak bizden

Ve insanlar ellerini
Korkmadan düşünmeden
Birbirlerinin ellerine bırakarak
Yıldızlara bakarak
Yaşamak ne güzel şey diyecekler

Bir insan gözü gibi derin
Bir salkım üzüm gibi serin
Bir ferah bir rahat
Bir işitilmemiş türkü söyleyecekler

Hiçbir ağaç
Böyle harikulade bir yemiş
Vermemiş olacaktır

Ve en vaad edici
Bir yaz gecesi bile
Böyle sesler
Böyle inanılmaz renklerle
Sabaha ermemiş olacaktır

Topraktan
Ateşten
Ve demirden doğanların
En mükemmeli doğacak bizden

***

Akıyordu su
Gösterip aynasında söğüt ağaçlarını
Salkım söğütler yıkıyordu suda saçlarını

Birden bire kuş gibi
Vurulmuş gibi kanadından
Yaralı bir atlı düştü atından

Bağırmadı Gidenleri geri çağırmadı
Baktı yalnız dolu gözlerle
Uzaklaşan atların
Parıldayan nallarına

Ah ne yazık
Ne yazık ki ona
Dört nal giden atların köpüklü boynuna
Bir daha yatmayacak
Beyaz orduların ardında kılıç oynatmayacak

Nal sesleri sönüyor perde perde
Atlılar kayboluyor güneşin battığı yerde

Atlılar atlılar kızıl atlılar
Atları rüzgar kanatlılar
Atları rüzgar kanat
Atları rüzgar
Atları
At

Rüzgar kanatlı atlılar gibi geçti hayat
Akarsuyun sesi dindi
Gölgeler gölgelendi
Renkler silindi
Siyah örtüler indi
Mavi gözlerine
Sarktı salkım söğütler
Sarı saçlarının üzerine

Ağlama salkım söğüt ağlama
Karasuyun aynasına el bağlama

Akıyordu su
Gösterip aynasında söğüt ağaçlarını
Salkım söğütler yıkıyordu suda saçlarını



Şiir : Nazım Hikmet Ran - Müzik : Arif Kemal
Güner - 1990