Aşıl - Bohem (ft. Kâfi)

Nakarat x2 (Kafi):
Düşüp kalktın solumdan
Hiç bir sey gitmez yolunda
Ölüm sürekli göz kırpar da
Benim yaşamakla zorum var

Verse 1:
Ruhundaki uçurumda bir tebessüm unuttun
Unuttuğunun gözleri hep parçalı bulutlu
Kendimce yazıp çizip düşlediğim kuruntu
Şakağımdan sızan düş pınarlarımı kuruttu

Ellerimle avuttum sızlayan masalları
Denemekle olmuyor değişmiyor asallarım
Bu kentin karanlıktan bi haber insanları
Anlayamaz konuştuğum sarhoş lisanları

Yalnızlığa gülümsüyor araladığım perde
Baktım ,güzel günler falan yok ilerde
Ömrümü unuttuğum o sokağa uğra
Yarım kalan bi bekleyiş bıraktığın yerde

Bazen, kaderden öte, yüreğe bağlı yol
Sığındığım şarkılar birer birer dağılıyor
Hayatların soyutluğu ezberimde çağlıyor
Gemilerim yandı çoktan denizler ağlıyor

Nakarat x2 (Kafi):
Düşüp kalktın solumdan
Hiç bir sey gitmez yolunda
Ölüm sürekli göz kırpar da
Benim yaşamakla zorum var

Verse 2:
Kalemimde bu aralar alevlendi dağlar Akda karada yaşamak adına koptu bütün bağlar
Şiir defterimde gömdüğüm ağır vakalar
İnanmıyorum hayrımıza değil bu vukular.

Şimdi hatıraları indir o tozlu raftan
Çıkar beni gidişinle düştüğüm araftan
Ayrıl tutunduğun o şeytani saftan
Tekrar vuracaklar öldüğüm taraftan

Ne kadar sürtük varsa vicdanıyla huzurlu
1 güldük bin agladık işte bütün sorun bu
Yoruldum değmeyenlere yazmaktan
Benden aldığın ne varsa hesabı sorulsun

Kafamın derinliğinde vurgun yedi hayallerim
Herşeyini kaybedenin yaşantısına bohem denir
Benim neler yazdığım bi sürtük için önemli mi
Bonbahar hüzünmüş dertleriniz dönemli mi

Aşkı tekrardan dönen bilir ayırılığı bölen benim
İntihara meyil etmez yaşadıkça gören beni
Silüetini hafızamdan cıkarmaya çalışıp
Seni içimdeki giyotine yatırdıkça ölen benim.

Şimdi hatıraları indir o tozlu raftan
Çıkar beni gidişinle düştüğüm araftan
Ayrıl tutunduğun o şeytani saftan
Tekrardan vuracaklar öldüğüm taraftan

Nakarat x6 (Kafi):
Düşüp kalktın solumdan
Hiç bir sey gitmez yolunda
Ölüm sürekli göz kırpar da
Benim yaşamakla zorum var