Aykut Kuşkaya - Kaldırımlar

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum
Yolumun karanlığa saplanan noktasında
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum

Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta
Ben, bu kaldırımların emzirdiği çocuğum
Aman, sabah olmasın bu karanlık sokakta
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum

Kaldırımlar; çilekeş yalnızların annesi
Kaldırımlar; içimde yaşamış bir insandır
Kaldırımlar; duyulur ses, kesilince sesi
Kaldırımlar; içimde kıvrılan bir lisandır (nakarat)

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları
Islak bir yorgan gibi sımsıkı bürüneyim
Örtün, üstüme örtün serin karanlıkları

Uzanıverse gövdem taşlara boydan boya
Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi
Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya
Ölse kaldırımların kara sevdalı eşi

Ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin
İki yanımdan aksın bir sel gibi fenerler
Tak, tak ayak sesimi aç köpekler işitsin
Yolumun zafer takı, gölgeden taş kemerler

... nakarat