Celil Kul - Galata Ve Kız Kulesi

Ruhum istanbul kadar yaşlı, bedenim genç
Hangi sokağına kaç beyit döküp yaktım.hafızam kayıp
Yinede sayıklarım adını kız kulesi. Benim; galata
Söyle takılıp kaldığın şu boğazın ederi ne?
Etrafımı çevreler çirkin gri binalar
Avlumda alkolün keskin kokusu
Şarkılar, türküler, kahkaha ve nidalar
Tek tesellim rüzgara karışan saçlarının dokusu.
Yüzyıllardır aynı tepenin yamaçlarında aynı hikaye
Manzaranda uçurtma ve şiirler
Sonbahar omuzlarından dökülürdü
Hazerfen mektuplarımı uçursaydı bulunduğun o sahile
Önce ayasofya sonra topkapıdan kıskandım seni
Martılar isimini, vapurlar silüetini sürükledi gözlerimden
Sene doksan dokuz.
Kirpiklerime takıldı yıkılan tüm gökdelenler
Nakarat:
Vapurlara şiirler yazıp sana gönderdim
Ey kız kulesi, temennim bana gelmendi
Tutsağım bu yedi tepeden birinde
Adım galata, manzarana bakıp yine demlendim Fırtınalı bir kış akşamı,
Sana imrenen yıldızlar örtünmüş gecenin siyahını
Uçuşan çatılar, kırık kollarıyla direnen ağaçlar
Şehirin gözlerinde korku ve telaşlar
Birkaç adım ileriden yaklaşır şair, elinde maltepe
Sırtında ince ekoseli kahverengi gocuk
Paslı dumanı çekerken halinden anlaşılırdı derdi
Tutmamıştı aşk piyangosu
Bir fotoğraf çıkardı gocuğun iç cebinden birde mektup
Sanki o an dudaklarından dökülüverdi kalbi
Bir isim mırıldandı (türkan) ardından topladı kendini
Ve kokladı birazda efsun
Gövdemi kuşatan bu taş yapıt nihayet yıkılmıştı
Oturdum şairin yanına, şaşırmıştı.
Yakıp bir sigara anlattım kız kulesini ve aşkımızı
Ve yazmaya başladı şuanki şarkımızı..
Nakarat:
Vapurlara şiirler yazıp sana gönderdim
Ey kız kulesi, temennim bana gelmendi
Tutsağım bu yedi tepeden birinde
Adım galata, manzarana bakıp yine demlendim