Cengiz İmren - Annem'e

Anladım ki kendim için doğmamışım ben
Anladım ki öylesine yaşıyorum istemeden
Çocukluğum acılar içinde geçti
Hayellerim küreksiz bir sandalın
Umutlarım kör bir kuyunun dibinde ağır yaralı
İşte bu yüzden hayatım böyle farklı
Gözlerim taaa doğuştan kalma yaşlı
Gençliğimi doğduğum şehirde bıraktım
Dar sokakların ıssız caddelerin yalnız adamıydım
Barut kokuları cam kırıkları faili meçhulleri
Dilimden düşmezdi hiç ayrılık heceleri
Karanlık mahallemin aydınlık yanıydım ben
Sevdalarımı sevdiğim şehirde bıraktım
En masum en delien cocuksu olan
Unutmadım hala parlayan su kazanını anne Yangınlarımı doğduğum yerde sakladım
Ayrılık vakti gelip çatmıştı
Toplarken eşyalarımı gözyaşlarımla doldurdum
Yıl bin dokuzyüz seksen dokuz
Bütün güllerimi soldurdum
Giderken kararlıydım yüreğimde yaralıydı
Hayat çok pahalıydı yokluk zamanıydı
En acısı bizi o halde bırakan en kötüsü herşeyimizi sattıran ve bunları bir bir karartan bir babaydı
Ben yolcuydum artık
Bugün anladım ki kendim için doğmamışım ben
O gün anladım ki öylesine yaşıyorum istemeden
Sevdiğimi sevdiğim şehirdebıraktım giderken
Sende gittin anne beni bir başıma bıraktın
Sende gittin...