Dilefgar - Papatya

Özür dilerim ya, gerçekten
Her şey için senden çok özür dilerim
Seni mutlu ettiğim için, seni üzdüğüm için
Hep yanında olduğum için, hep sevdiğim için
Hep iyiliğini istediğim için, hep hep biz olalım istediğim için
Senden gerçekten çok özür dilerim
Ama özledim ya
Böyle böyle seninle uyuyakalmayı özledim
Nefesini nefesimde hissetmeyi
Ellerinin sıcaklığını özledim
Teninin kokusunu
Saçlarındaki yumuşaklığı
Yüzündeki temizliği
Sesindeki çocuğu özledim
Hani sen gittin ya
Sevdiğim var dedin ya giderken
Sevdiğin olmak istedim
Beni sev istedim
Ömrümün sonuna kadar benimle kal istedim
Evimin kadını ol istedim
Ama en çokta papatyam ol istedim
Sen giderken sadece kendini götürmedin
Farkındasındır zaten
Giderken gülücüklerimide götürdün
Üzüntülerimi de, sevinçlerimi de
Kalbimi de, nefesimi de,
Oksijenimi de, duygularımı da
Her şeyimi aldın ve gittin
Aldın gittin de napıcaksın ki sen onlarla
Veya ben onlarsız napıcam
Daha doğrusu ben sensiz napıcam
Her şeyimdin sen benim, en değerlimdin
Birtanemdin ki zaten kimsem yok benim senden başka
Gerçi sende yoksun ya, akılsız kafam
Neyim kaldı söylesene ?
Kırılmış sigaram, yıkılmış dünyam
Kaybolmuş hayallerim Beni bırakmış bi geleceğim
Sıkıldım artık gerçekten
Nefes almaktan, fotoğrafına bakmaktan
Geçmişi özlemekten, mutlu olmayı istemekten
Dua etmekten, Tanrıya yalvarmaktan
Ağlamaktan, hayattan
Her şeyin iyi bakıyo mu sana her şeyim
Mutlu ediyo mu seni benim kadar ?
Üzüyo mu yoksa ?
Papatya gibisin aynı
Yaprakları tenin
O ortasındaki yuvarlak yeri saçların
İncecik yeşil sapı vücudun
Papatya kadar masumsun
İlkbaharda bembeyaz yapıyosun çayırları, çimenleri
Bi rüzgarda boynunu eğiveriyosun hemen
Eğme, dik dur üzme kendini
Sen gülerken ben gülemiyorum ama
Sen üzülmezken bende üzülmem
Anneler çocuklarına papatyadan taçlar yapıyolar
Baştacısın derken doğru söylüyodum
Papatyalar öldüğünde kokarlarmış
Sen ölme ama, bilmesin kimse kokunu
Kim kopardı yapraklarını saçma bi fal uğruna
Merakları için senin canını yakmaları çok saçma değil mi
Ben papatyayı sevdim seninle
Seni sevdim papatyayla
Sen oldun papatyam
Karanlık odamda bi avuç topraktan filizlendin
Aydınlattın heryeri, seninle ışık girdi dünyama
Söz verip gitmek en büyük adilik değil mi
Madem gidiceksin neden söz verdin
Aklında kalbinde o varken
Neden başkalarına bahar oldun
Neden geldin benim papatyam oldun
Neden gittin