İhtişam Namütenahi - Araz

Karanlığın pençesinde saklanıyo hüzün.
Yazın ortası aratmıyor güzü.
Aşkımızla boyamaya ramak kala sevgimizi yaşla dolup taştı sevgimizin gölü.
Birkez daha inanırım desen ki seninim.İşte o an bırakırım oynamayı sefili.
Kızarsa da yüzün sen gel ki ; bir hüzne ,bir canıma, bir de sana kefilim.
Gün olur da uyanırım bir gün tatlı uykumdan.
Ölüm oldu uyku hala uykum var.
Gözlerine dalmışken beni nasıl uyuttun ?
Sarılmışken aşkımızın nasıl indik tahtından ?
Seni bağışla ; içindeki sen de seni.
Nedesem de bu gönül bekliyo gel demeni.
Bana doğ,bana bat;başkasına doğma.
İsteğim her öğün sana doymak.
Tükensem de yazıyorum bileklerim bitkin.
Başkasına açık olan kapın bana kitli.
Beni kendinden biraz daha sakın. Utanma nasılsa hüzün kafa dengi.
Gören diyoki nedir bunun hali ?
Beni böyle eyledi mutlu mesut halin.
Nasılki eline sığmıyosa eli,sevgini taşımaya yetmiyo kalbim.
Yeniden doğsam seninle ölürüm.
Ebediyen mezarım yanına gömülür.
Kışın yeşerip filiz veren içindeki ben niye yazın yaprak döktü ?
Diyodun ya bana ne kadar küçük dünya..
Peki neden karşılaşamıyoruz dünyam ?
Niye hayalin sen yerine yanımda?
Sevmiyomuydun dünyalar kadar oysa ?
Düşmediğin satırların en gizemli matemi sen ellerini uzatsan daha ne isterim ?
Bana görün görünmekte bahane.
Sırma saçlarınla uyumayı özledim.
Sana kulaç attım ama boğuldum.Kim seni sonra güllere boğdu ?
Değilim burda;aklım da başımda.Annem dediki hep onu sordun.