İntibah - Kum Gibi

Hayata yeniden başlamıştım her şey yolunda gibiydi,
Geçmişe dönecek olursak evet bir şişenin dibiydim.
Darağacının ipiydim ve aynı düğüm gibiydim,
Ölüme koca bir kucak açan deli yüreğin tekiydim.
Yaşamın ipini boynuma takan bir kalp değil beyindi,
Sevgiye inat yaşayan bir ağır duygu seliydi.
Bu pas tutan kalbimi açan bir tek onun eliydi,
Ben kitlenmiş bir liman ve sen uzaklaşan bir gemiydin.
Neyse aşkı attım bir köşeye yararını da görmedim hiç,
Her ne kadar üfleseler de ben asla sönmedim.
Şeytan girdi aklıma ama yolundan da dönmedim,
Ne kadar ümit etseler de ben hala ölmedim.
Bugün yine yalnızdım hay tüküreyim gün gibi,
Her dediğim oluyordu oysa aynı kün gibi.
Ölüm de rahat olsa gerek evet aynı yün gibi,
Hiçbir şey farklı değil çünkü hayat aynı dün gibi. Hayatı yine batırmıştım her şey eskiye dönmüştü,
Güneş tepeye çıkmadan yüz çevirip de küsmüştü.
El avuçta çaresizlik ve beyaz siyaha sürgündü.
Herkes tebessüm ederken ben defterimi dürmüştüm.
Bu limandaki son gemi ve sonsuzluğaydı rotası,
Çevrilmişti çoktan ama yelkenlerin forası.
Yalnız değildim burada ve dolmak bilmiyordu kotası,
Benim yerim belliydi yine sessizliğin odası.
İçimdeki bu serzenişte suskunluğumu beklerken ve
Bırakın ölümü tadayım biraz beyin kalbe küfrederken.
Benliğim de terk ederken ve yalnızlığımı seyrederken,
Gözündeki damlayı sil çünkü üzüntün de eşlik eder.
Evet, bir kum misali ve ölmüşe nehir dibi,
Bedenimi de çürütmüştü acımasız bir zehir gibi.
Ruhum kışı yaşarken uzaktı benden rebi,
Başlangıcım çamurken sonum aynı kum gibi.