Kalben - Efendi

Çocukluğundan gelir senin
Çocukça boşluğundan
Dostun olmaz düşmanın değildir
Korkusundan
Kıvranır durur kendi karanlığında
Kandırdı sanar seni
Rüyasız ve yalnız uykusunda

Derdini bilmez insanı görmez
Elleri kağıt saymadıkça
El olur çeker gider bir anda
Çıkarı sende kalmadıysa
Susar ezilirken Taşar kibirinden

Dostu düşmüş kaldırmıyor
Kahkahası kaldırımda
Arkası güzelmiş bırakın
Madem konuşssun arkasından
Sormaz mı gerçek kişi
Aman bozulmasın diye işi

Sana değmedi bana zehir olan yılanın dişi
İçimde kalmasın çok kıskandım seni
Afetini de hayatını da yazar olmuş başka biri
Sen kendini efendi say köleler bilmez efendiliği