Kaos - Kabus

Hayatim'dan çıktığın günü asla unutmadım
Bu dünyada tek kaldım harbiden dert saldım
Kalbimi sen sardın şimdi yalnız kaldım
Bir boşlukta kaldım nenemin özlemine kaldım

Peki geçer mi? lan sence sensizliğin acısı
Bu yaşımda gördüm hayatin gerçekte sancısını
Ve bu kadar dostum varken taktılar kancasını
Nasihat lazım gecenin bi yarısı mezar başını

Bekledim belkide bir umutla hep seni bekledim
Kabullenmem lazımdı sokaklarda tek gezindim
Boşlukta kalmak kötüydü ve yerine getiremedim
Bu hayatın güzel yüzünü ben asla göremedim

Ben yazarım korkuyla bir çare elimse titrer
Buralarda hayat zor küçük yaşta elimde tiner
Hiç ummadığın anda bi kuytuda hayatın biter
Nenem gelse geri belkide bu kabuslarım biter

Simdi kitlendim odama kağıt kalem söz yazdım
Arkasından iyi dediklerim nedense ben sandım
İnsanların yüzlerini neden bana anlatmadın
Yapılan hataların lan cezasıyla bana kaldın

Zor olansa kalmak Ve gidenin arkasından anlamak
Değerini bilmediğimiz olaylarda hep ağlamak
Böyle zalim bu hayat vede gereksizce yasamak
Nenemin gittigi günde Benim yaşamım son basamak

Sözlerimde kabus oldu Bu yaşananlar bi oyundu
Bu kalp'de senin gitmenle beraber yapboz oldu
Bin parçaya bolundu Parçası kayıp bi kaos doldu
Artık toparlamam Simdi kim tutar çiçeklerim soldu

Yasama isteği yokken Arkanda bıraktın 10 torun
Şuan sen ve sensizliği arası Yaşadığım tek sorun
Rüyamın ardı astarı kesilmez Her günüm kabusken
Bu yazılan sözlerse toprağın kadar bol olsun