Mehmet Kaplan - Sensizliğin Gecesi

Kağıt kalem elimde ve yine sensizlik
Mezarımın üstüne binlerce tohum ekildi
Ben artık yokum güllerim kanatır
Bir daha gül veremem cünkü mezarımda dikili

Kemik sızlar cünkü güller kurudur
Güzelliğin bir okyanus kadar durudur
Gökyüzünden ötürü ıslanan toprağım
Benim kişiliğim değil gözlerim suludur

Geceler hep karanlık elimde bir resmin
Gözlerim her gece yaşlara teslim
Dünya farkındamısın bilmiyorum ama
Gün gectikce bozuluyor aşkın nesli

Bugünde kalp hırsızımın resmini cizdim
Kalbimin anahtarı söyle nerede gizli
Farkına varamadım sanırım bu yetmiyor
Hadi mehmet git artık ne bekliyon

Kağıda bugün bütün icimi döktüm
Aşk benim ciğerimi hergün söktü Yakın gibi olsakta kalbimiz ıraktı
Bu devirde sevda kalbi coktan bıraktı

Buralardan git artık bakmadan ardına
Gittiğin günden beri ağladım hep ardından
Mutluluğu ölcemem eğer benim olursan
Ölümün pencesinde sensizliğe bırakma

Zindanda gecti ömrüm ayak seslerinle
Bu kadar seven olmaz benim değerimde
Toprağa döküldü güllerim kanı
Kopardığın damarları bağladım aşk ipiyle

Sen omzuma yaslandın teslim oldu bedenim
Bağımlılığını bırakma az olsun bedelim
Seni kalbimde taşıdığımdan ağrıdı heryerim
İstesen ömür boyu kabinde beklerim

Yüzündeki hüzün gidişinin etkisi
Sorsana o herife seni bir kere sevdi mi
Sensizliğe eş değer nefesimin etkisi
O şerefsiz verdi mi benim verdiğim değeri