Mehmet Özata - Hasbihal

Öldüm zannediyorum ama hikmete bak ki hissediyorum. Bir hiç değilim çünkü ben hâlâ yaşıyorum. Yaslanmışım sağ yanıma. Sual meleklerini bekliyorum. Başucumda Kur'an okuyorlar hem de ağlıyorlar duyuyorum. Birazdan gidecekler. Hiçbiri kalmayacak yanımda. Bir ışık ararım kabrimin zindan karanlığında. Bu haleti hissetmeye çalışmıştım kısacık hayatımda. Acaba ne olacağım diye ebede giden mekânda. Melekler geldiler ve Rahman namına kalk dediler. Kısacık hayatımdan pek uzun sual ettiler. Hatta unuttuğum en gizli halimi de sergilediler. İnkâr etmek ne mümkün. Bütün azalarım şahitlik ettiler. Sualler bitmişti, hakkımda verilecek hükme razıydım. Ebediyet ülkesinde herkes gibi ben de kayıtlıydım. İki yol açtılar birisi korkuttu. Ötekine hayran kaldım. O yolları tercih hakkım yok. Çünkü dünyada kullandım. Herkesin bir yere kaçtığı o dehşetli günde kalmayacak insanların gözlerinde perde Hani çok sevdiğin dünya lezzetlerin nerede. Ellerim bomboş. Getiremedim hiçbirini peşimden. Orada bir endişe var insanların gözünde. Bekletirler gözyaşı ve kan ter içinde. Acaba halim nicedir Sırat köprüsünde titredim geçme sırası bana da geldiğinde. Yıllardır hasretiyle yandığım Efendime baktım, gözlerim onu aradı. Çünkü başka yok dermanım. Eğer bulamazsam işte ben o zaman yandım. Cehennem içinde yükselir günahkâr feryadım. Affet Allah'ım.