Mehmet Toksoy - Öğretilmiş Doğrunun Reddi

Seyit Han'ın elindeki son çiçekse anlattığın
Manzumeler bilincinde bir depremden fazlasıdır
Yıkık dökük yanaklarını gözyaşınla çatlattığın
Bir yar düşün, ismi memleket diyelim yaklaştığın
Tahminlere birkaç milyon ceset ekle çünkü bugün
Varoluşun öfkesi hiç geçmeyecektir beklemekle !
Bağrında ölü çocuklar taşıdın ki Mehmet sende
Bu kadar yük, bu kadar acı sevip sevmesende…
Terörist biz, zaten tek vatansever onlarken !
Bir hakikat, ya da bir hayal peşinde koşerken
Düştün, ve çiçekler hiç açmadı ondan beri
Yangın yeri yurdum, sanki umrumda mı sorman beni…
Her şey kafada bitseydi zaten sıkardım düşünmeden
Çok acı gördüğün belli, yere bakarak yürümenden
Söyle kime firar etti gönlün ? Ve gülüşmeler…
Dinginlik nedir bilmez, tüm romantik devrimciler !
Ölümü yaşamdan saydık bu yüzden de borçluyuz Tüm ebediyeti yoz bir zamansallık sanan tariflere
Yaşamı silah ve kan çemberiyle boğulmuş
Tüm halklar için büyük harfle zafer yazın tarihlere !
Koynuna süzülmüş bir direniş,
Bir derviş, tüm aşıklar yaşamak için ölmelidir demiş
Karakterin bu isyana ayak diremiş sevgilim
Bak açılan boşluk 7.62'den geniş…
Arap bir mahalleden ses yükselir ‘'Ölme, habip…'Kente çöken ölüm, bir ihmaldir öyle garip
Artık hoşgörü yok, bir öfkedir şehre sahip !
Hastalığı devlet, n'apıcaksın söyle tabip ?
Anadolumun bir köyünde bir kadın bilirim
Gel gör, 60 yıl aynı duvarı izleyerek öldü
Ne bir hediye, ne bir şehir, ne ilçe gördü
Bu kadar sert dalgalarla keskinleşir bir kaya
Gülüm, isterdim daha naif bir insan olmayı
Gidin, karanlıkla boğuşana pembeyi sormayın
Bana tanrıdan bahsetmeyin ve her şeyi yok sayın…