Mesut İlkay Yanık - Banu Çiçek

Dudağın kan kızıl ateş parçası
Bürür sıcaklığı gören herkesi
Aşkınla erlerin yüz binlercesi
Tutuşsa sen yine gülüp geçersin.

Filhakika sen bir meçhul meleksin
İhtimal ukbada görüneceksin
Tanrı kanadına düğümler çeksin
Yoksa sen orda da durmaz uçarsın.

Gül tenin kar gibi soğuk ve beyaz.
Ve yıldızlar gibi ulaşılamaz.
Nedir bu mehabet? Ne bu çalım, naz?
Bir görünür, bir kaybolur, kaçarsın.

Kaf dağının ardı mıdır konağın?
Ebediyet suyu mudur yunağın?
Bağ mıdır, gülistan mıdır yanağın? Her dem gülücükler, güller saçarsın.

Acaba acunda yok mu bir eşin?
Bulunmaz mı yurdun, evin, evdeşin?
Nedir bu dağdağan, ne bu ateşin?
Başımıza onmaz bela açarsın.

Han, bey, çeri senin için boğuşsa
On bin kılıç kalkıp on bin baş düşse
Dokuz kral, dokuz ordu döğüşse
Aldırmaz sen yine kımız içersin.

Akan kanlarımız nehre dönüştü
Yiğitliğin namı yerlere düştü
Bir karar ver artık, sabrımız taştı
Sen, ey banu çiçek kimi seçersin?

Mesut İlkay YANIK