Mesut İlkay Yanık - Hasretiyle Öldüğüm

Kaç mevsim geçti, kaç yaprak düştü takvimden
Ey cefasına, hasretine kurban olduğum
Bir gün bile çıkarmadım seni içimden
Ruhumdan yakın, canımdan tatlı bildiğim

Unutmadım, o yâr beni unuttu, deme
Akça avcumdan başka bir el tuttu deme
Akan gözyaşını kesti, kuruttu deme
Ağlaya ağlaya nehirlerce dolduğum

Senelerce sırtında bir Avşar atının
Gezmedim mi her yerini memleketinin
Ey bince güçlü zorbanın, bince kötünün Pençesinden erce kılıç çekip aldığım

Kara başıma bin bela sardı yokluğun
Tuttu beni, yerden yere vurdu yokluğun
Dünyanın en dayanılmaz derdi yokluğun
Gel, ey hasretiyle günden güne solduğum

Er gönlümü ezdin, yaktın viran eyledin
Tertemiz duygularımı çaldın talan eyledin
Gerçeğimdin gerçeğimi yalan eyledin
Aşkıyla yaşarken hasretiyle öldüğüm

Mesut İlkay Yanık