Mesut İlkay Yanık - Uslanmaz

geçmişin kaburgalarına basarak
dudaklarından öpüyoruz geleceği
yıldız tozları serpiyoruz
mahzenlere hapsedilmiş düşlerimize
bozulmasınlar diye
toprağa
denize kırgın ama hasret
her gül dalı içinbir avuç yosun gömüyoruz
fasulye sırığıyla yükseliyoruz bulutlara akşam
ve sabah düşüyoruz
fakat kanamıyor
kırılmıyor hiçbir yerimiz
düşerken kuşlaşıyoruz
düşünce çiçekleşiyor sonra yeniden, etten ve kemikten insan…
tersine dönüyor dünya
tersine akıyor nehirler
tersine doğuyor güneş
tersine gidiyoruz tersine biz de
her şeyin ve herkesin
yani şairleşiyoruz
oyuncakları kelimeler olan
asi, yaramaz, küçük çocuklar gibi
ve azarlıyor büyükler hep
ama olsun
biz yine şairiz
biz yine çocuk
biz yine uslanmaz