Metafor - Gökyüzü

Söyle şimdi nerde gökyüzü?
Çünkü onu en son gözlerinde gördüm
Şimdi maviliğine bulamışsın bu şehri ben
İstemeden huzurunu kaçırmışım , kördüm

Sen hayatın ölüme giden en kısa yolusun
Bugünde seni yazdım ben sayfalar dolusu
Rengiyle huzur veren gökyüzünün dokusu
Ölmekse içime çektiğim bi parça deniz kokusu

Sen anla artık halimi ben anlatamam
Bir yağmurum yokken asla gökkuşağına tutunamam
Maviliğin huzuru yoksa orada yaşayamam ben
Senin olmadığın bi yeryüzünde yaşlanamam

Şimdi sırtı dönük bana yıldızlar ve hayli yorgunum
Ve üstü örtülü cümlelerim var hayali senin gibi
Kaçmak için bi gökkuşağına tutunmak gibi
Yağmurdan sonra gökkuşağı aynı sen gibi
Çünkü ben burada yalnızlığın şarkısıyım
Diline dolanmış bi sözcük kadar yalnızım, yapma
Bu sefer İstanbul'a aldanamam senin için
Devamı olmayan bi şarkıyım ben üzgünüm bu yüzden

Biraz da suçluyum bu şehri güzel kılan
Herşeyden mahrumum fakat huzurum burada
Yani burada mahkumum da
Aldığım her nefesi İstanbul'a borçluyum

Öfkeliyim güneş kadar ağırdım
Suçlu ve yalnızım ben kendime bağırdım da
Olmadı yapamadım, satırlara sığamadım
Nefretimle taştım bıraktım gölgemi çağırdım

Ben görmedim kendimi nasıl bi haldeyim
Sönmedim hala ben aynı yerdeyim de
Anlaşılan dileklerin güçsüz bu dünya'da
Ne kadar istediğini bilsem de ben daha ölmedim