Metafor - Yolculuk

Verse 1:
Şimdi hangi gökyüzü sana daha yakın
Her satırda bi sigara, biraz daha yakın
Hangi yarın avuntumdu benim hayallerim yarım
Görmediğiniz tüm gerçekler için gökyüzüne bakın

Bu benim suçum değil ben büyümek istemedim
Gün geçtikçe değişmekten haz etmedim gizlemedim
Her gün aynı martavallar herkes farklı yerde dinlemedim
Hiç birini, düşüncelerim aynı değişmedi

Gölgemi sürükledim gittiğim her yere
Omuzlarımda ağırlık hep hissettim ve kaç kere
Kaçmayı denedim yok çare güçlü ol ve tekrar dene
Çocukluğum aynı parkta düştü yere

Hapsoldum bilinçaltı zindanında
Aldırış etmez sanki sesi kısık vicdanının da
Karanlık çöktüğünde yani düşündüğün anda
Masumiyetin bekliyor seni yastığının altında

Nakarat:
Nereye kadar sürer bu yolculuk ama
Kaybettiğin herşey içine korku
Bu hikayenin kahramanı yok mu?
Ölmek yaşamaktan zor mu?
Verse 2:
Zamanın doldu, keşkelerle doldun hep
Geç gelen sorunlu bi kaç kimse kim sorumlu
Bugün ölmek gibi zorunlu, özlemekse sonumdu
Gerçekten söyle bugün yaşadığın hangi şey olumlu?

Gerçekten yoruldum yazmaktan bile
Geçmişimden kurtulmak için hiç getirmem ki dile
Kaybettim yine kendimi zararım kime
Bu gece de düşünmeden rahat uyumayı dile

İmkansız düşünmek kalem kadar zararsız
Sözlerim gibi masum ve ölüm gibi zamansızım
Emin ol kalbin kadar amansızım, kararsız ve
Gördüğüm her aynada bedenim kadar cansızım

Güneşi kaybettim gözükmedi hiç penceremden
Yakaladığım her fırsatı hep kaçırdım ellerimden
Masumiyetin üstü örtülü kapandı sözlerimde
Hepinize sesleniyorum, bir çocuğun gözlerinden.

Nakarat:
Nereye kadar sürer bu yolculuk ama
Kaybettiğin herşey içine korku
Bu hikayenin kahramanı yok mu?
Ölmek yaşamaktan zor mu?