Metehan Akdeniz - Sokaklar

Ben sana bakmaya utanırken
Sen arkana bakmaya dahi tenezzül etmedin
Mevlam kokunu yağdırıyor sanki bulutlardan
Gecenin dolunayı en büyük dost yalnızlığıma
Her insan figüran sanki doldurduğum kalbimde
Ağlamak mesele değilde sensizlik çok zor
Gittiğin sokaklar hala seni anlatıyor bana
Beni yalnız bıraktığın sokağın köşesi
Hala yetim ve soğuk
Gittiğinden bu yana çok keşkelerim oldu benim
Keşke keşke en son sarılmamızı o kadar kısa kesmeseydik
Bilemedim tabi gideceğini Her şey şaka gibi geldi bir an
Gittin kaldım bekledim
Döner be döner dayanamaz dedim dönmedin
Keşke kokunu saklayabileceğim bir kavanoz olsaydı
Hafızamı bir cinayete kurban etmek istiyorum bazen
Gölgeni de alıp gittiğin
çarşamba gecesini unutmak için Bu dünyada tek değer uğruna hayatımı heba ettim ben
Yükselen bulutlar gururumu taşıyamıyor artık
Siyahlar içerisinde kaybediyorum
Tek başıma girdiğim savaştaki siperimi
Sen gibi kimseyi sevmedim ben
Ve sen gibi kimse yıkmadı beni
Gözlerim artık sürekli sağanak yağışlı kadın
Bu aşka bahar gelmeyecek biliyorum
Ve sonbahara alışıyorum
Güllere papatyalara
Çiçek bahçelerini unutalı çok oldu
Panjurunu indirdiğim kaderimde
siyahıma teslim oldu
Yaptığın ihanet değildi değişik bir cinayet biçimi
Yargılanman için keşke olsaydı bir mahkeme salonu
Bak bu gece dalgalı saçlarını yaptım boynuma halat
Isıtmadın hiçbir zaman ellerimi
Kır boynumu kadın kır boynumu