Mikyas Mon - Babam (Parti 2)

Gerçek olmayan rüyayla sabahıma uyandım
hep yekün kaldığım limanda attım oltayı denize
ilkin başaramasam bile son kez bakabilirim ümitle
damağıma takılır çengel kanlı şekilde çekebilir
içimde var bi kanayan yara
parçalanmış duygular iflah olmayan dramlar hep söz konusu
kapattığım onca sayfalar açılır ve yüzüme vurulur
yüzüme yapıştırılır en kalın mutsuzluk duygusu
paramparçayım,külün milyonlara bölünmüş haliyim
aklım benim evvelim kalbim müşade altında
ruhum bulutlar üstündeyken bedenim toprak katında
en büyük sırrın elçisiyken hükmü sunmak imkansız karmakarışık bi hukuk sisteminin mağduruyuum
meclisimde millet vekilleri en kötüyü sepetler
sebeblerde sonuç ararken karanlığıda keşvettim
kasvet ağacından inen kasvetli yaprağın birisin
seni tanıyamadım (Evet) babam olduğunu bilemedim
sensiz bir dünyada sensiz gözlerimi açmıştım
yakınımdaydın ama farkına bile varamadım senin
bunu kaderime bağlayamam kaderimi değiştirenler utansın

Nakarat
Aklıma sığmazken yaşadıklarım tersiyle savurttu tozlu rüzgarım
yamaçların eşiğinde yokolurken hep senin adını anarım