Mikyas Mon - Mecburum

ikametimde arzı nazır hoş görümde vardı yarım
taleplerde dökülü yarınım övünür son nidalarında
başaklar ayaklanmadan yeşiliyle kesilir dibinden
olgunlaşmamış meyveyi koparabilirmisin dalından
benzetmeler bazen ayna kadar yansıtır yönlerini
dili olmasada dilsiz anlatır,her kör gibi
muhtaç kalmışken neden yanlızlığıma terkettiniz ki
en mağdur olduğum anda sığınacak tek kapım Allahımdı
beni yanlız bırakmayan kalbe huzuru aktarandı
duygularıma saklanan acıları yazmakla dindirdim
raple kendimi yaşama adapte ettim baştan başa
huzuru bulmaya çalışan bekçi müstecipten ilim

Nakarat
son durakta inmeye mecburum yıllarımdan ömür eksildi gitti
incecik dalda tutunuyormuşum meğer ki,ölümü tatmışım
sandığım kadar zormuş tek başınalığım
yerdeyken bedenin buluştu gökle Ruhani
son nefeside al Rahmani
Rahmani
son nefeside al rahmani

İnkar etmek mümkün olmasada iftiharda etmem
sözcüklerimde sinir ve öfke varken susmaz bu yazar ört pas etkmek öyle kolay deyil darbe bile kurtarmaz
savaşta kaç can verdim toprağımda nice kanlar var
bu şehire geldim gelelinice sevdiklerimi kaybettim
kamufle etmek istedi bi gün örttü bi gün açtı üstünü
süzdü en son noktaya kadar varan sabırlı sabrımı
kanattı yaralı kanadımı ilerlememe engel oldu
sonucunu bilmediğin olaylara atılma asla canın yanar
yıllar geçtikten sonra gelip yüzüme söylenip durursun
yerlerde sürüne yılan misali dilinden zehir çıkar
sürüngen hayvanlar kadar tehlikeli vede yanlızsın
bazen yüzünü görmekten bile tiksinmeyede başladım
bazen ölümün en sessiz anını yaşadığım oldu
karmaşalar kafamı karıştırıken bi yandan devam ettim
bi yandanda en kuytu köşede huzuru aradım

Nakarat
son durakta inmeye mecburum yıllarımdan ömür eksildi gitti
incecik dalda tutunuyormuşum meğer ki,ölümü tatmışım
sandığım kadar zormuş tek başınalığım
yerdeyken bedenin buluştu gökle Ruhani
son nefeside al Rahmani
Rahmani
son nefeside al rahmani