Mikyas Mon - Mum Ateşi Sönmeden

Herşey bir sunumla başladı
İşi dinlemek için masamıza gelmişti
Farkında değildim kendimi kaptırdım sarıldım aşkın gölgesine
Bilinmeyen okyanus ortasındayken dalmıştım en derinlere
Kalbimi de kaybetmiştim
Pusulamı bulamadım
Yolumu şaşırmıştım ben,ben değildim
İki hafta geçmişti aradan
Ayna karşısında savaştım çok direndim
Sana gerçekleri anlatmak istedim ve anlattım
Sabaha kadar konuştuk yıldızları seyrettik beraber
Sonsuz mutluluk mutluluğumuzun perdesindeydi
En büyük hatam bir anlık kızgınlıkla söylediklerimdi
Defalarca dudaklarıma iğne sapladım
Ellerim kan reva vede Hasret yollarına gömdüler tabutumu
Bulutum olup yağmurlarını serpele toprağıma
Yeşeren papatyaların kökleri dağılır ovalarıma
Yaz günlerimi kışa çevirme beni dondurma,soldurma
Gülen yüzümün kutuplarda yaşaması zordur ki
Hiciv harabesinde küheylanın gel gitleri
Dilim mahcup yalnızlık kalbe mızrab ucu
Yaram derin yarınım ol benim
Sarhoşum gel elimi tut

Nakarat

Çekip gitme benden uzaklara dünya dahi bıkar dönmekten
Zemherinin ortasında kalan ben,Ziyan olmasın aşkımız
Mum Ateşi sönmeden ..