Mikyas Mon - Umutlarımla Doğdum Bu Gece

Hangi çıkmaz sokaktan kurtardım kendimi,
Ağlarken koşardım etrafımı seyretmezdim
Gözlerini açıp bana bakmanı isterdim dahi şimdi
Evimizin bacasının yeniden tütmesini isterdim

Siğneme birikintiler yaptım,senelerimi dağıttım
Yırttım beyaz perdeleri ardında uğultularım vardı
Ne ben içime sığdırabildim nede bulutlar sığdırabildi
Her saniyede ayaklarıma, düşerdi tomurcuklarım

Nostalji yapmak istedim salıngaçtan Yalpalandım
Çocuk olmak istemiştim,kendimi yeniden aldattım
Tek bir taşla yarılmıştı içinden kanlar aktı
Satırlarımın son hanesine kadar yazmaktan bıkmadım

Kim düşünebilir ki , neler çekip - ne yaptığımı
Onca sene kapalı kutunun ardında saklanırken
Kapı çalındı ve beklenmedik misafir çıkıp geldi
Kahverengi de Siyah da yıldızları toparladı

Nakarat

Umutlarımla doğdum bu gece
Ay tepeme konduğunda bir anda saf ışık belirdi
Tebessümlerin narin bedenine denge sağladıysa eyer
O an bir bakışın bir asırlık,ömür bahşeder
Zalimin zulmüne boyun bükmek,bize göre değil
Farklı bir desenmi kattım içine ,ansızın
Hangi durakta bekledin ki , donup kaldın
Sorgu,suallerimi yanıtla artık ben hep buraydım
Umutlar varmak istediğim kapının tek anahtarı

Yanağına konar hüzün , göz pınarların dolar
Omzumda eksik olmaz başın ellerim eline konar
Gayipten melodiler doğar,tekrardan sarıp başa döner
Dejavu denilen kavramıda elvedalarım tanıttı

Sonbaharın ortalarında, uçmaktaydı yapraklar
Saçlarım dalgalanıp,,, rüzgarın kölesi olmaktan kurtulamaz
Hangi hakla yolumu kestin söyle,
Bakışlarınla,anlamınla,varlığınla,yokluğunla

Uğruna inşa ettim dünyam göçük altında kaldı
Ne hikmettir , göz bebeklerin kırk yıllık hatırları saklı
Bağlandı yarım bi kalbin, yavaş ve umutsuz ritmine
Deşifre oldu hayat hikayem serpildi gök yüzüne

Nakarat

Umutlarımla doğdum bu gece
Ay tepeme konduğunda bir anda saf ışık belirdi
Tebessümlerin narin bedenine denge sağladıysa eyer
O an bir bakışın bir asırlık,ömür bahşeder
Zalimin zulmüne boyun bükmek,bize göre değil