MT - Tek Yürektim

tekbir yürektim ayrı bedenlerde hep kendim gibi saklandım kendimden nefret ettim agladım gunahlarımı gözlerinden
ben yanlızlıklara senaryo yazan bir hayattım 25 koca sene sonunda
uçurum kenarlarında maskemi taktım yüzüme
yenilecek gücü kalmayanların tarafında savaştım hep beyazdan sallanmadı bayraklarım
düştüm kalktım yaşadıgımı sandıgım bir yürekdim
canavarın ellerinde iice uykuya daldım
aldandım kendi kendime kendi içimde kendimi bulamadan yaşadım her gunumde
the end yazan bir dramdım solmuş bir gül kalbimde taş duvarlara alıştım tek kanalı protez bir kara batuhan anlamsız masalıydım
aglamaya bile alıştım zamanla zaman her derde ilaç olur diye feryadım sert kayalıklarımın enginlerinde
ruyamda sen sus hiç konuşma diye aglayan garibinin yazdısıydım

tekbir yürektim ayrı bedenlerde hep kendim gibi saklandım kendimden nefret ettim agladım gunahlarımı gözlerinden
bir duanın yankısıydım gözleri kan çanagı bir hatıranın şarkısıydım yapayanlız tek başına
dunyayı omuzlarında taşıyan çoçukluğumu hatırladım
içimi parçaladım zaman zaman ben umutların intaarıydım
ruyalarımda pranga takılmış mahkumdum
gardiyanlarımda aynı savaşta farklı çepede savaştıgım dostlarımın çığlıkları hala kulagımda bir kibritle yanan fraların mayın tarlalarında yüreğimi bıraktım
bu hayat tyatrosunda rolumu ezberleyememe yardım et yarab
canım inan bir mezar taşı soguklugunda harap
bu kalbi isterdimki baştan yarat diye yalvaranlarında canı acımış olsa
oysa ben başı elleri arasında küçükbir çakıl taşı soğuğunda ufuga bakıyorum geçen gemilerim hep yasta

tekbir yürektim ayrı bedenlerde hep kendim gibi saklandım kendimden nefret ettim agladım gunahlarımı gözlerinden
dokunsan renkleri bozulur çoçukluğumun aglasam gözleri dolar gururumun
çıplak ayaklarla arnavut taşlarda annesini bekleyen akşamların güneşe veda etmesiyle uyurdum
elleri pamuk bir kadın uyandırır sanırdım gündüz yeni bir gün yeni bir umut olsa dunyammı değişirdi
dunya biz oldugumuz yerde sakinleştirip dönerdi atlı karınca misali
annesinin elini bırakmış bir çoçuk sevinciyleyim atlı karıncada şimdi
akşama kadar dönsem elmaşeker yesem çarpışan arabalara binsem gülecekmiki yüzüm
yürüsem hiç durmamacasına geçicekmiki hüzün
kuruyapraklarını dökdütüm son yüzüm gözüm özüme döker yaşlarıyla
şiirlere yazsan yetmez sözüm yıldızım parlar dagılmaz hüzün edasıyla
tekbir yürektim ayrı bedenlerde hep kendim gibi saklandım kendimden nefret ettim agladım gunahlarımı gözlerinden