Necip Mahfuz - Dert

ayakların yokuşların piyadesi
hangi eldesin açılmakta kahrın perdesi
şu tertemiz ellerinden pislik akar efendi
bağır çağır küfür kıyamet cumanın ertesi
tasman öyle uzun değil belli menzilin
geriye kaçan askerisin en kararlı mevzinin
bu ev sizin krallığını kurup hüküm sür
ellerine kelepçe vur yapamayıp sevgisiz
camların kaderi kırılmak
biz kırıldıkça kırılmıştık çekememişlerdi kolumdan
besmeleyle başlamıştın sonunda sorumlusun konumdan
beklenmedik günde çekileceğim yolundan
noktalar hüzün taşır bilirdin elbet
en basit mevzuları dahi kenarda seyret
neye meyil ettiysen yok hakkın orda kal
yokluğunda belki bilinecektir kıymet
Nakarat X2
yine baştan dert devir atlar hep
benim içim haşlar seni bile dünyaya göğsünle meylet ayakların susuşların fedaisi
ne haldesin bozamadın mı ezberi
tel üstünde cambazın bozulmakta dengesi
cesaretin olsa çıkaracaksın dünyandan herkesi
verdiğin kararlı sözler hiç tutulmadı
için dışına vurdu derken kendin kurdun kumpası
eskiden susardın şimdi küfür dolu kursağın
bir susuştan evla tabii kendini unutması
saçların kaderi dökülmek biz şarap gibi dökülmüştük
bağın koptu kökünle
özünde kuytu köşe memlekette çocuksun
sanmamak zorundasın dünya dönmekte sözünle
şimdi hangi mutluluklar sana vaadedilsin
içindeki yangın için sular var edilsin
sen kimsin ki küçük çocuk
sana gümüş tepsiyle hayatlar vaadedilsin
Nakarat X2
yine baştan dert devir atlar hep
benim içim haşlar seni bile dünyaya göğsünle meylet