Ozan Yetkin - Eylül

Hiç olmadığı kadar yanında olmak istedim
Delirdim...Olmayan seni nasıl görür bu gözlerim
Anla beni mutsuzum bak özledim
Sarılmışım yalnızlığına yardım et ve çöz beni
Kıyıda köşede bir yer lütfet
Kulaklarını kalbine aç bir kerecik olsun affet
Biraz da sabret
Düzelebilir ruh sağlığım, anlamı yok hiçbirşeyin
Ciğerlerime oksijen ver boğuluyorum iç çekip
Karardı gökyüzü ve yandı sokak lambası
Karanlık vuruyo benim yüzüme
Ömrüm 3 ay olmasın
Eylülün son günüydü doğdu güneş batmadı
Odam şimdi karanlık, sen ömrümün noktası
Neden bugün yarım? Çünkü yarınımsın
Yazamıyorum!!! Sırılsıklam sayfalarım
Sana buladım herşeyimi
Rengi bak bu: Kırmızı
Son tadısın herşeyini tattığım bu hayatın
Benimle kal hayatım...

Bu kaçıncı yağmurum
Yine ıslanır gözlerim
Bakma bu gözlerime
Bil ki ben burada bekliyorum
Güneşsiz bi sabahın karanlığı vuruyo yüzüme
Ben burada ölüyorum Bil ki ben burada bekliyorum

Seline kapılır göz çukurlarımda gözbebeklerimin
Uyuyan bir meleğe bakan canlı her bir hücresi
Karanlığımı aydınlatan dolunayımdan daha güzelsin
20 yıllık geçmişimin herşeyinden özelsin
Sadece bir doğrum var, milyonlarca yanlışım
Bu kadar yanlış bile götüremez bir doğrumu
Melekler geldi yanıma senin adını sordu bugün
Gitti diyemedim ki böyle birşey nasıl söylenir!!
Bir gün belki gelir aklına geride bıraktığım bu adam
Aynı yerde beklerim ben hem de hiç kıpırdamadan
Seni içimde yaşatmak için canımda kıyarım gözüme kırpmam
Haram sensiz her nefes, nedir benden geriye kalan?
Geriye kalan sensin. Senin yıkıntıların
Ben yere yığıldım fakat sen kalbimde ayaktasın
Düşürmem seni asla, ben ölsem de ordasın
Eylülüm yoksa eğer, bırak Ozan yansın

Bu kaçıncı yağmurum
Yine ıslanır gözlerim
Bakma bu gözlerime
Bil ki ben burada bekliyorum
Güneşsiz bi sabahın karanlığı vuruyo yüzüme
Ben burada ölüyorum
Bil ki ben burada bekliyorum