Ozan Yetkin - Gökkuşağı

Uyandım omuzlarımda battı güneş
Akşam olur avuçlarıma hapsederim dolunayı
Bu gece benim için tüm ışıklarını kapattı yıldızlar
Artık ağlamıyor bulutlar bu bitkin halime
Tebessüm yeni açan bi çiçek kadar canlı mı
Bence yere düşen şu yapraktan daha da sarı
Tüm engeller aşılır da hep kafama takıldın
Bedenimden çıkıp da sen ruhuma sarılmışın
Boşa mı uğraşırım bunca söz ve bunca çaba
Beni dalga vuran kumlarına kapat
Kalbim artık sayar susmayı da sanat
Sessizliğine dalıp sensiz gördüğüm bir rüya hayat
Islak yanaklarım ve bir de senin kokun
Yastığımın arkadaşı gel bu kalbe dokun
Yada dokunma yanmasın o narin ellerin Hayallerin canını aldı önümde duran gerçeğin

Bir bardak sen yeterdi fazla gelir Akdeniz
Egeye sığmayan bu kalbi kaldıramaz Akdeniz
Sana yazdığım şiirlerimle doldu mahzenim
Damarlarıma aşina bu zehrin sendin panzehiri
Yağmurla aynı anda doğan bir güneşsin
Gökkuşağı renklerini senden almış belli
Renklerin saçılsın şu siyah beyaz tenime
Muhtacım kırmızına mavine ve yeşiline
Kimsesiz bir bulutun yıkanmış hisleri
Dudaklarıma değdi bugün kalbi kirletir
Kılıcı sapladıkça kendime bu da aşk için dedim
Her gün aynı terane ve maalesef ölmedim