Saian - Karartma

Fenalardayım , istersen kör bıçaklarla yar beynimi ,
Küskün ya da düşkün çepeçevre , duvar dipteyim , kenardayım.
Yirmi beş senem hebâ , kestirip atmak mutlak ceza ,
Ölümden sonra da çatı katımdan seyreder misin beni ey ceset belam?
Kostümüm et , bu sahne tıpkı bir kerbelâ ,
Ömrüm yük vagonlarında raydan taşan en keskin zekam.
Baretimde yazan kan grubum kadar tehditkâr değil hiçbir kavram ,
Benim kavgam hürriyeti solumak ve yutkunmak adına.
Muhalefetse sakultam , sefaletse dergâhım ,
Kurtlar , ey yedi düvelin tek güneşi , kurtlar sofrasında kalan tek dişim.
Direniş her nasıl sıkılan bir yumrukla evrimleşir ,
Körpe bir kadındır öfke , gülümsersin göklere.
Silahın namus yerine geçtiği ülkelerde kavga ,
Hasetle başlar , korkak bir kovanla son bulur her soysuz dava.
Bir duygu sömürüsünü tamamlar gibi şimdi apartman ,
Yar gözlerini kendime doğrultsam da önüm arkam karartma.