Şairan - Üzülme

Hayatta gelip geçici bulunan aciz bi konuktum
Ölümü çok büyüttün alt tarafı tek bi soluktu
Anlatıyorum ne varsa sesimde hep boğuktu
Bilmiyorum neden yaz günü ellerim hep soğuktu


Hiçkimse sorunlarıma bulamaz asla bi şahit
Yazdıklarımı unut benden uzaklaş ve ışığa git
Yaşadığım bu acılara bak Dramierdir tek şahit
Hiç bi ismin ahengiyle kıyaslama bu yedi harfi


Kalp perdemi araladım yinede güneş doğmuyor
Zaten artık karanlık bu garip ruhu boğmuyor
Eylül ayı bu dokuz köyün tek birinde doğru yok
Küçümsediğin kalem benle bi şaheser doğuruyor


Üzülme birgün kader senide görür ve utanır bak
Ölüm herkese gelir korkmada kendine ara bucak
Yalanlardan kurtul artık çünkü doğrulardır hak
El uzattım sana hadi geçmişi unut ve ayağa kalk

Çok insan gördüm hayatta birine can bağlayan
Bendim hep ağlayan bir çocuk gibi hiç durmadan
Birgün daha bitti geçti öyle kimseye aldırmadan
Bileklerim tutmuyor zor artık ayakta duramam


Gezme aşk sokağında inan ki yok burda bir şey
Ben çok gezdim zamanında bak kalmadı bir şey
Geleceğini düşün sen ömrünü tüketme severek
Bak bana ne hâldeyim hiç olmazsa beni al örnek


Diyorlar bana bu anlattıklarının hepsi boşaydı
Düşünceleri darmadağın keşke ölüme koşaydı
Anlardınız beni sizde az biraz yürek olsaydı
Hayatı yazdım ne yazık onlar farkına varamadı


Geçmişi unut ki hayatında yeni sayfalar açılsın
Başkalarını boşver sen kendine bi bak nasılsın
Bırak şimdi tüm insanlar sonsuz aşka kapılsın
Gün gelir öğrenirler, şimdi hepsi hayatı yaşasın