Siya Siyabend - Bidesen

yeşil bir deniz, uçuyor duvarlardan
içeriye yıkılıyor camlardan sarhoş bir rüzgar
zemin.düşen bir tarla
beyaz gölgeler içimde çemberler çiziyor.
beklenti.

batan bir dünya bu
yıpranmış çamların ardında, her bir evin kafa tasında
fırıl fırıl dönüyor kör bir öfke
batan bir dünya bu, bir kuşkuyu alıyor ellerime
batan bir dünya bu, etime!

yanıp yokoluyor bir cümle, tümce doğuruyor
bense bi desenden başka bir şey değilim
balık sırtına çizilmiş

batan bir dünya bu, batmış etime
yağmur sonu birikintilerde yüzen bir balık
sırtına çizilmiş
batan bir dünya bu! batmış etime

bense balık sırtına çizilmiş bi desenden...
bi de senden bi desene
bi de sensen...
sen desen ben başka bişiysin.
yırtıldıkça bütün mavilerin turuncuları
kayboluyorsun bu gölgelikte
sonsuuuzluktan bahseden gölgelerle
sonsuuuz...

ölülerin sesleri sonsuz, ardıç kuşunu susturacak kadar
ölülerin nabzı yok ardıç kuşunu susturacak kadar
sessiz ve derinden, sessiz ve kimsesiz, kör bir öfke.

kör bir öfke... kör bir öfke...
kör bir öfke çatılarını uçuruyor evlerin
tsunamiler yaratıyor.
ışığın hükümdarlığı sarıyor tüm yeryüzünü
evrendesin!
evrendesin!

batan bir dünya bu
çırpındıkça batan bi rüya bu...

batan bir dünya bu
çırpındıkça battığın bi rüya bu
detone detone haykırışlarına karışan
güya bu.