Tuaf - Dök Yüzünü (Ft. Kadir Demir)

Bizzat senin ellerinden bu zehri içtiğim gün,
Yemin ki sende aklım.Ve hatta bildiğim tüm
Doğrularımın yerlerini korkularıma bıraktım ve
Dönüp de bir baktım da ölümden de uzaktın bana.

Mutlu günler eskilerde kaldı şimdi zifiri karanlık,
Bu mağlubiyeti kabullendim artık.
Kelimelerle beslenen biçare,bir adam yarattım,
O adam saçlarını poyrazlara tarattı.

Bilirim haberi yok,hayatında bir yeri yok
Adına yazılan onca şiirin gözünde değeri yok,
Vaziyetten memnun isen,ne mümkün?Oluru yok,
Sen bir avele aşk diye dur!Eminim ki onuru yok.

Zaman kadar çabuk gidişin,ölüm kadar zamansız
Ve zamanın açtığı o yaralardan farksız.
Tüm yaralar günü gelince kapansa da iz bırakır,
O izler hep benimle,hep bir şeyler hatırlatır.

Bekle beni mutluluğa ulaşamadım henüz
Ruhumdaki mısraları kağıtlara döken güzü
Tebessümü, gittiğinde kanattığı yüzüm Zavallı ben yokluğuna sense bana küstün



Her insan bir alem ve bu kainatın seyri
Mecalimin son demine sevindiren zehri
Bugün içtim inan bana aklım sana hapis
Olmayışın dahi lütuf yaptığıma baksana bi

Ve her kime gözüm değse bir ihanet hissi
Boşversene müzik neymiş ben hayattan bezdim
Nereye gitsem misafirdim çok şehiri gezdim
Fakat yollarımın nihayeti çıkmazı da sendin

Karanlığına meydan oku artık aç gözünü
Ben ömrümü adasam da doyuramadım aç gözünü
Satırların noktasına sen yazanı gördüğün gün
Ar edip de güldüğüne dök yüzünü

Vazgeçmenin arafında bıraktığın adam bugün
Unutulmuş şarkıların arasında
Sevilmemek sorun değil tarafından aslında
Devam eder yarım kalan hayatına, şarkılara.