U.L.A.Ş - İçimde Şair Öldü

Caddeler eskittim, yepyeni kaldım bak
Kendine küstürdün beni de, yalnız kal
Ne vakit 'son şarkı” diye otursam masaya
Hiç bir şey yazmak gelmiyor içimden
Oysa, yağmur altında bir sisli kış günü
Yeminler etmiştim, sonra düş görüp
Vazgeçip hayattan, gömmüştüm ne varsa yarına dair
Bak, sen de öldün şair…

BEN HİÇ KIZMADIM OF
SANA HİÇ KIZAR MIYIM BEN?
BEN HİÇ KÜSMEDİM OF
YETER ARTIK, DÜŞ PEŞİMDEN

Artık tek başıma yazıp, tek başıma söylerim
Ne seni istiyorum, ne bu barda müşteri
İçmiyorum tamam, bu son tekim olsun aman
Yalan değil ya, bu şişe de bitti be şair
(Hıck…!)
Hikayeler anlattım; kimi keyfe keder
Kimi bizzat sendin ya salak, ne sandın; SperMan?!
Özlediğim anlar hiç yaşamadıklarımdı
'68 ölmedi, sadece yaşlandı
Paslandım sanıyorsun, aksine kaslandım
Tastamam çocuk gibi yaşamaktan belki de… Belki de inanıp sana, körkütük yazmaktan
Örgütlü sevip bıktım müebbet yatmaktan
Sarıl son kez, gel dostça ayrılalım şair
Yalan değil, ben de ağlamaklıyım velakin
Bazen hayat acıtır; böyledir bazen
İçkiliyim, bakma öyle, ağlarım şair…

BEN HİÇ KIZMADIM OF
SANA HİÇ KIZAR MIYIM BEN?
BEN HİÇ KÜSMEDİM OF
YETER ARTIK, DÜŞ PEŞİMDEN

(Hıck…!)
…”Dur;
Ben konuşacağım…
Artık yokuz yani…
Bu son kadeh, içiyoruz ve sonra sen yoluna gidiyorsun, ben yoluma gidiyorum…
Ben artık yazmak istemiyorum
İçimde öldün şair…
Hoşça kal…”

BEN HİÇ KIZMADIM OF
SANA HİÇ KIZAR MIYIM BEN?
BEN HİÇ KÜSMEDİM OF
YETER ARTIK, DÜŞ PEŞİMDEN