Volkan Konak - Martı Yüzlü

Deniz kıyısında bir martıyla konuşurken görüyormuş dostlarım beni sürekli
Bir kaptanım çünkü kağıt gemilerden emekli
Gülemedim ki hiç hasta yatağının başucunda
Haberi bu yüzden yoktur annemin sol yanağımdaki gamzeden

Komidinin üzerindeki ilaçların sayıları arttıkça
Kutularından yaptığım gökdelenin uzamasına sevinirdim
Ve bilmezdim annemin yaşantısındaki renkliliğin
Yalnızca raflara dizili kavanozların içindeki reçeller olduğunu
Bilerek mi yanına almadın giderken başının yastık da bıraktığı çukuru
Güveniyordum oysa ben sevgimize
Vapur iskelesi ya da tren istasyonundaki
Saatin doğruluğu kadar

Beni senin gibi birde annem terk etmişti
Ki göbeğimde durur onun yokluğundan bana kalan çukur
Sıralanmış saksılar vardı limana bakan penceremizin önünde
Ve çiçekler arkasında ekmek kırıntıları serpen martı yüzlü bir anne

Terasta toplanan kadınlar limandaki beyaz geminin ışıkları yanınca
Dedikodusunu yapmayı unuturlardı tam o saatlerde sokaktan geçen
Yazlık sinemadaki biletçi kızın

Annesinin dizlerinin dibinden hiç ayrılmayan uslu bir çocuk gibidir limandaki deniz
Ama sokağa çıkıp dalga olmak geçer yüreğinden

Hiçbir bardakta dudak payı bırakmadınız bana Bir kaşık sesini bile çok gördünüz şekersiz içerek çaylarımın

İki çocuk rahatlıkla oturduğumuz kapının eşiğine
Kendi başıma zor sığıyorum bugün
Büyüdükçe insan yalnız mı kalıyor ne

Kabuğunu koparmadan ne bir elmayı soyabildim
Ne de iyileştirebildim bir yaramı
Ama karşıma çıkınca kızmadım hiç elma kurduna
Bendim çünkü bıçağı saplayan onun yurduna

Büyüklerde ben yapamıyorum
Çocuklarla almıyor beni oyunlarına
Devlet dairesinde yangından kurtarılamayacak
Sıkışmış çekmece gibiyim
Açılamıyorum sana

Kardeşiyle sokaklarda hep bir örnek giydirilen
Sen nasıl sevmezsin eşitliği
Yürürken düşen çoraplarını aynı hizaya getirmek için
Annen değil miydi önünde diz çöken

Yol kenarlarındaki yağmur mazgallarını
Kumbara sanıp haçlığımı atardım
Bu yüzden en çok denizden alacaklıyım
Denizden alacaklıyım